Rozdział 1

     Przyznam, że nie czułam się tak szczęśliwa od bardzo dawna. To nie możliwe, że można czuć tyle wspaniałych emocji, w jednej chwili. Mam ochotę przytulić każdego przechodzącego koło mnie człowieka. To nieprawdopodobne! Wątpiłam w to, że wszystkie moje marzenia mogą się spełnić- własne, przytulne mieszkanie oraz studia, o których mogłam tylko i wyłącznie śnić. Do Londynu z Warszawy przyleciałam studiować medycynę, zakupiłam 3 pokojowe mieszkanie (w Polsce grałam w kilku serialach telewizyjnych, a czasami miałam jakąś rolę w teatrze, więc miałam trochę oszczędności).
     Spacerują po parku ujrzałam chłopaka- wysokiego blondyna, ubranego w czarne rurki i białą koszulkę. Młody mężczyzna zagadywał małe dziewczynki. Rozmawiali o zespole One Direction, co mnie trochę zdziwiło. Zawsze wydawało mi się, że to dziewczyny chętnie rozmawiały o tych chłopakach, ponieważ jestem Directioner i od kilku lat spotkałam tylko jednego fana tego boysbandu, płci męskiej. Aby podsłuchać, o czym rozmawiają usiadłam w ławce naprzeciwko, wyjęłam gazetę i udałam, że czytam. Dziewczynki przysłuchiwały się opowieści chłopaka o jednym dniu z trasy koncertowej. Okazało się, że pracował u nich odkąd powstał zespół - jako kamerzysta.     Około godziny szesnastej, gdy dziewczynki musiały iść do domu, chłopak został w tej alejce tylko ze mną. Bez żadnego skrępowania podszedł do mnie, usiadł i zaczął rozmowę: 
     -Hej, jak się nazywasz?-spytał patrząc mi głęboko w oczy, jakby myślał, że wyczyta mi to w myślach.
-Dominika-odpowiedziałam- A ty?
-Hmm… Edward, ale mów do mnie Ed. Dobrze? Jak się masz?
-Świetnie, a ty? –  tym razem ja zadałam mu pytanie.
-Znakomicie. Jesteś Directioner, bo widzę czerwoną wstążkę na twojej ręce? Chyba, że nosisz ją, bo lubisz. Zaułważyłem, że masz dużo wszelkiego rodzaju branzoletek.
-Tak jestem Directioner. Są świetni, ale nie będziesz opowiadał mi tych historii o ich trasie koncertowej, wątpię w to, że chociaż raz widziałeś ich naprawdę. Jesteś z młody na taką pracę. – powiedziałam mu mając, jednak nadzieję, że nie kłamał.
-Podsłuchiwałaś to, o czym rozmawiałem z tymi dziewczynkami? Hahaha –zaśmiał się- Nieładnie.
-Nie podsłuchiwałam- zaczęłam się tłumaczyć- tylko raz, gdy szukałam ciekawego artykułu w gazecie troszkę usłyszałam. – Super, wkopałam się, teraz już wie, że podsłuchiwałam. Stać mnie na wymyślenie czegoś innego, lepszego, a nie takie gówno- skarciłam się w myślach.
-Widzę, że podsłuchiwałaś! –  wydarł się zadowolony.
- No dobra… może podsłuchałam trochę, ale to nie powód, żebyś tak darł mordę! –  wysyczałam do chłopaka.
-Dobra, już dobra. Masz dziwny akcent, skąd jesteś, bo na pewno nie mieszkasz tutaj od urodzenia. Przyjechałaś ze znajomymi na wakacje? – zapytał, zmieniając przy okazji temat rozmowy, abyśmy się nie pokłócili przy pierwszym spotkaniu, bo  miałam nadzieję, że nie ostatnim. Potrzebni mi są znajomi. Przecież nie będę siedziała w tak dużym mieście, zupełnie sama.
-Jestem z Polski. Przyleciałam tu  na studia. –  odpowiedziałam bardzo szybko, aż za szybko, przez co zdanie to zmieniło się w bełkot.
-Skąd? –  zapytał śmiesznie marszcząc brwi.
-Z Polski. To tam One Direction miało przylecieć rok temu ,  jak to mówili w wywiadzie Zayn i Louis.
-Nie miej im tego za złe. To nie oni ustalają miejsce, w których koncertują. Tak naprawdę mają mało do powiedzenia na ten temat. –  zaczął ich bronić.
- Obiecywali, więc powinni nas odwiedzić i koniec kropka! – tym razem to ja krzyknęłam.
- No może masz rację… - zgodził się ze mną Ed - Co studiujesz?
- Medycynę. Zawsze marzyłam, o tym by przylecieć tu na studia, kupić mieszkanie i żyć samodzielnie. Jedynym minusem jest to, że znajduję się bardzo daleko od domu, nawet za daleko. –  powiedziałam.
- No to jest największy minus takiego wyjazdu. Ja, gdy wyprowadziłem się z domu miałem zaledwie 16 lat. Od tego czasu spędziłem w domu z mamą i siostrą tylko kilka tygodni. Pojechałem spełniać marzenia i spełniam je nadal. Zawsz chciałem zostać… kamerzystą.
- A ja zawsz chciałam zostać lekarzem i aktorką. Aktorką już zostałam- grałam w kilku serialach i występowałam w teatrze, zagrałam nawet w dwóch filmach, a teraz spełniam kolejne z moich pragnień. – powiedziałam - O Boże! Jak już późno! Przepraszam cię, ale muszę już iść. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy miło mi się z tobą rozmawiało. Cześć! – wstałam z ławki i udałam się w stronę mojego mieszkania.
-Cześć!  Mi też się z tobą miło gadało. Do zobaczenia… mam nadzieję.- zdążył powiedzieć chłopak zanim znikłam za krzakiem, zasłaniającym skręt do innej alejki.

     Dzięki temu spotkaniu od razu po powrocie do domu, pościeleniu łóżka i umyciu się, szybko zasnęłam śniąc o pięknej łące, usianej wspaniałymi, pięknie pachnącymi kwiatami, a na środku tej łąki stał nie kto inny jak Ed.